we crossed the Brooklyn bridge...

Als je in NY woont moet je de weg weten. Weet de weg niet. Verdwaal steeds. Zeker in de metro. De belangrijkste lijnen uptown en downtown dat lukt nog wel. maar de kleinere crosstown...Als je even niet oplet ben je de East River overgestoken naar een andere borough, waar je geen kaart van bij je hebt en dwaal je in Wiliamsburg rond. In de orthodoxe joodse buurt. Terwijl je niet van plan was om daar naar toe te gaan. Of er is onderhoud aan een metrolijn. Er is altijd onderhoud aan een metrolijn. Er wordt omgeroepen dat de N-lijn via de track van de Q rijdt, terwijl op de wagon staat dat je in de G zit. Als je in NY woont moet je de weg weten omdat NY-ers ervan uit gaan dat je het weet, de weg. Als ze eenmaal je attention hebben en informeren naar een straat, Houston? Canal? verwachten ze dat je het weet. Als je zegt dat je het niet weet vinden ze het zonde van de tijd en krijg je bijna altijd een geïrriteerde reactie. Na een tijdje zeg ik niet meer dat ik het niet weet maar wijs vaag in een richting. Meestal zijn ze vlak in de buurt.
You don’t know, vraagt een African American vanuit zijn auto. Hij zoekt de oprit naar de Manhattan bridge. Nee don’t know, maar hoe ver kan het zijn. We staan er bijna onder. Onder de brug. Ik wijs naar de brug. That’s de Manhattan bridge. Dat had de chauffeur zelf ook al in de gaten. Hij wil weten hoe hij erop komt. Op de brug. Dat weet ik niet. That way, wijs ik om niet onbeleefd te zijn. Loop naar de supermarkt. Midden op de voetgangers oversteekplaats staat een blauwe houten politieversperring. Police line do not cross staat er in witte leters. Kijk om me heen. Aan de overkant van de straat staan twee meisjes. Steek de straat over. Kijk naar de meisjes. Ze zien er misplaatst uit in deze buurt. Veel te hip, veel te jong, veel te rijk, veel te Upper West Side met hun zonnebrillen met diamantjes in het glas. Ze staan op de hoek van het kruispunt. Ze hebben veel shoppingbags en tassen bij zich. Die staan nu op de stoep om hun heen gedrapeerd. Een van de meisjes spreekt me aan.
Excuse me mam.
Ik verwacht dat ze me gaat uitleggen dat ik de straat niet had mogen crossen. Er zal wel weer gefilmd worden. Ik zal door het opnamebeeld gelopen hebben. Dat is het niet.
Excuse me mam, is this Brooklyn?
Het meisje klemt een kussentje tegen de borst alsof ze net een lange busreis achter de rug heeft en haar eigen slaapkussen heeft meegenomen.
Excuse me mam, is this Brooklyn?
Deze weet ik.
No.
What is it than?
Manhattan.
Manhattan, zeg ik en slik de h in als een echte NY-er.
But where is Brooklyn?
Ik wijs vaag in de richting van de skyline achter haar aan de overkant van de East River.
But we crossed the Brooklyn bridge, zegt het meisje dat niet wil geloven dat ze in Manhattan is.
Yeah, you shouldn’t have. You were in Brooklyn already.
Het meisje met de bruinverloop getinte zonnebril met diamantje slaat haar hand voor de mond, buigt voorover en lacht een geluidloze lachstuip waarbij ze in slowmotion van het ene been op het andere hupt tussen haar verspreide bezittingen in de vele tassen om haar heen.
Het ongelovige meisje verliest haar aandacht nu ze de informatie ontvangen heeft. Ze klapt haar mobiele telefoon uit en kijkt omhoog naar de Brooklyn bridge.
Loop verder. Grandstreet? Een vrouw met een klagende stem. Ze stopt niet eens terwijl ze het vraagt.
That way, wijs ik een richting aan. Grandstreet. Grandstreet...Het moet hier vlakbij zijn...


23 april 2006